Szurawi z Badaber

źródło: AFP

Według oficjalnych danych w latach 1979–1989 w Afganistanie stacjonowało w sumie ok. 600 tys. radzieckich żołnierzy: zginęło 15 tys., 50 tys. odniosło rany, a 400 uznano za zaginionych. Dane te mogą być zaniżone.

źródło: AFP

Zanim wojska radzieckie wtargnęły do Afganistanu, ZSRR miało tam swoją strefę wpływów.

W połowie lat 80. XX w., kilka lat po rozpoczęciu interwencji ZSRR w Afganistanie, w przygranicznym pakistańskim obozie jenieckim, w którym potajemnie przetrzymywano radzieckich żołnierzy, doszło do krwawego buntu.

Historia sowieckiej interwencji w Afganistanie nadal kryje wiele tajemniczych epizodów. Do dziś nieznane są prawdziwe straty interwencyjnej armii, w tym liczba zabitych i rannych. Do dziś niewyjaśniony pozostaje los zaginionych żołnierzy, a jedną ze skrzętnie ukrywanych prawd jest faktyczna liczba radzieckich jeńców wojennych. O tym, że tacy byli, świadczył krwawy bunt w pakistańskim obozie Badaber, do którego doszło 26 kwietnia 1985 r.

Braterska pomoc kolonialna

Wbrew rozpowszechnionemu poglądowi radziecka interwencja w Afganistanie, rozpoczęta w 1979 r., nie była pierwszą w historii wzajemnych relacji. Południowy sąsiad Rosji był postrzegany jako strategiczny obszar niezbędny dla dalszej imperialnej ekspansji w kierunku Persji (Iranu) oraz Indii. Próby zwasalizowania Afganistanu były stałym elementem rosyjskiej polityki zagranicznej. Dlatego, jak tłumaczy znany rosyjski publicysta Jewgienij Kisieliow (w latach 80. XX w. wojskowy tłumacz radzieckiej misji w Kabulu), Afganistan znalazł się w polu rosyjskich interesów już w drugiej połowie XIX w. Armia cesarza Aleksandra II zdobyła wtedy emirat Buchary i w pościgu za przeciwnikiem była gotowa sforsować graniczącą z Afganistanem rzekę Amu-darię. Na przeszkodzie stanęły interesy drugiego światowego imperium – brytyjskiego, które...